28 Augustus 2022, en t word een lang verhaal...

Vreemde dag vandaag: Precies een jaar geleden kwam ik na een lange reis aan in Salinas, Andalusie wat mijn nieuwe thuis ging worden. Een beetje zenuwachtig deed ik, met de sleutel die onder een steen verstopt lag, de deur open van mijn nieuwe huis, mijn nieuwe droom, mijn eigen onderneming en vooral van mijn nieuwe leven. Zolang gewacht, gezocht, gedroomd, geregeld, ingepakt, gereisd. En nu ben ik alweer een jaar hier. En had ik dit weekend de grootste uitdaging die je kunt verzinnen: 10 gasten. Das veel. Veel voor ontbijtjes, voor drankjes, voor aandacht en bovendien een heleboel was!

Momenteel liggen ze nog lekker in het zwembad, een beetje bij te komen vermoed ik. Het was laat gisteravond, erg laat zelfs! Spaanse gasten, 5 stellen die hier voor een bruiloft in het dorp zijn.En bruiloften, das een ding hier, die duren 2 tot 3 dagen, tot diep in de nacht, en dan de volgende dag vanaf de lunch gewoon weer dóór. Slopend dus!

In de maand augustus heb ik sowieso alleen maar Spaanse gasten gehad, wat erg goed is voor mijn taal, want wat wil ik dat graag goed leren, en dat echt niet vanzelf. Ik kan me aardig verstaanbaar maken, gesprekken volgen als ze tenminste niet te snel ratelen, en ik probeer dagelijks wat te studeren. Maar goed, Spaanse gasten dus, een hoop. En Argentijnen, Hondurezen, Fransen, Belgen, Engelsen, Duitsers, Israëli en natuurlijk Nederlanders. Hier en daar de doelgroep: “mensen die met kanker te maken hebben of hebben gehad” maar nog lang niet genoeg naar mijn zin! t heeft tijd nodig, en de chaos op de luchthavens, de oorlog in Oekraine en Covid werkten natuurlijk niet echt mee.

September staat er wat dat betreft beter voor: bijna alleen maar “doelgroep”. Ook leuk. Met de nadruk op ook, want als ik een ding heb ervaren is dat iedereen wel een verhaal heeft. De diversiteit is wat deze job zo leuk maakt. Met sommige gasten heb je natuurlijk meer klik dan met andere, maar de meeste beloven terug te komen en ik heb er zelfs al een Spaanse vriendin aan over gehouden.

Het was een bijzonder jaar, in alle opzichten! Het opknappen van de finca die 2 jaar leeg had gestaan, het aankleden en inrichten; heerlijk om te doen en ik ben nog bijna dagelijks bezig met een “projectje” om het allemaal nog leuker te maken. (waar zijn die klussers uit B&B vol liefde?) Ondertussen de papieren rompslomp; een administratie opzetten, achter de vergunningen aan, autonomo worden, verzekeringen in orde maken, mijn auto op Spaans kenteken zetten, de social media bestoken, brochures maken, boekingen beheren, boodschappen doen (je wil niet weten wat ik hier naar binnen sleep) en de omgeving verkennen.

En ik moest nieuwe vrienden maken. Nou weet iedereen die mij een beetje kent dat ik daar niet zo’n moeite mee heb, maar hier gaat het me toch wel bijzonder makkelijk af! Andere “expats” weten namelijk maar al te goed hoe het is om een vreemd land te wennen, dus iedereen helpt elkaar en sleept je mee naar het volgende feestje, uitje of clubje. Ik denk dat je beter in je eentje in een ander land kunt gaan wonen dan in een andere stad in Nederland! In de eerste maanden waren het voornamelijk Engelsen, daarna volgden de Nederlanders, Belgen en inmiddels ook de Spanjaarden zelf. Mijn netwerk groeit nog iedere dag, en ik vind het zo leuk, zo’n internationale vriendenkring!

Maar natuurlijk is het allerleukste als een van mijn Nederlandse vriendinnen weer eens een weekje aan komt waaien; de herinneringen die je samen in al die jaren hebt gemaakt ophalen, lekker bijkletsen in het Nederlands en een wijntje drinken met een zak superchips die ze steevast voor me meenemen!

Ook het Spaanse ritme ligt, met name in de zomermaanden, toch wel heel anders dan in Nederland; een flinke maaltijd rond een uur of drie, klein ontbijtje en dan wat tapas laat in de avond. Een paar uurtjes slapen of netflixen tussen 3 en 6, afspraken op het laatste moment moeten afzeggen omdat je gasten krijgt, afspraken met Spanjaarden die altijd te laat komen (of gewoon “manana”), alles went en zowel ik als de honden gaan er eigenlijk moeiteloos in mee.

Zijn er ook dingen niet leuk? Natuurlijk! Badkamers schoonmaken van andere mensen. Verpakkingen die ik niet open krijg. Bergen afval van allerlei verpakkingen. Stroom-storingen. Iedere dag de planten water geven. Calima (die zandregens en echt: 10 x erger als bij jullie), het volume waarop Spanjaarden praten… En tis heus ook wel eens eenzaam.

Maar als je me vraagt of ik spijt heb? Ja ik heb Spijt! Spijt dat ik dit niet jaren eerder heb gedaan!Liefs, Tonya Ernsting

#todosytonya #happygirl #muyfeliz #vivalavida #hetvoeltalsthuis#bestjobintheworld #jaarvolgeluk #ikganooitmeerterug

www.todosytonya.com

26 februari 2022

Voor wie? Voor iedereen met moed, liefde en compassie!

Heel vaak krijg ik de vraag; mag ik ook komen? Want ik heb niets met kanker…

Volgens mij heeft iedereen wel iets met kanker; of je word ermee geconfronteerd in je naaste omgeving, of het treft jezelf. Maar misschien behoor jij tot een van de weinige gelukkigen die dat gevoel van onmacht nog niet kent. Dan ben ik extra blij voor je! Maar ongetwijfeld zie je de reclames voor goede doelen, kijk je misschien wel naar XXXX, misschien doneer je aan KWF, ga je naar de borstenbus of ben je op een andere manier bewust van het feit dat deze -afschuwelijke- ziekte iedereen kan treffen.

Kanker raakt iedereen, en kanker doe je niet alleen. Ook niet als je klaar of “schoon” bent. Wat ik trouwens echt een rot-woord vind; je bent niet “vies” geweest, je hebt pech gehad, gewoon domweg pech. Nu hoor ik je denken; ja maar rokers, drinkers… Ja maar, er zijn genoeg mensen die nooit roken of drinken en toch kanker krijgen, en omgekeerd. Ik zag het als puur pech in ieder geval, ik rookte en hield van een glaasje -en nog- maar at gezond en regelmatig, had volop beweging/sport, geen stress en was bijna de hele dag buiten in de weer door mijn werk als paardrij-instructrice, waarin ik heel gelukkig was. En toch kreeg ik Kanker.

Ik kreeg kanker, en herstelde. Lichamelijk na een operatie, 7 zware chemo’s en 5 jaar hormoon therapie. Geestelijk en eigenlijk dus ook lichamelijk pas na jaren. Onzeker, kampend met angst zodra ik weer “iets” voelde en nog altijd doserend met mijn energie.

Vrienden en familie, soms zelfs vreemden, sleepten mij door de afgelopen jaren heen, gaven energie, inspiratie, moed! En dat is precies wat ik wil delen hier op deze magische plek, op Todos Y Tonya: Moed, liefde en compassie. Dus als jij de moed kunt vinden om je pruik af te zetten op momenten dat jij dat wilt, (of daar zonder problemen tegenaan kunt kijken zonder dat raar te vinden) als jij de liefde voor je, misschien zieke, medemens niet eng vind om te tonen, als je compassie als het grootse goed beschouwt; dan ben je meer dan welkom op Todos Y Tonya.

Wij, kanker en ex-kanker patiënten, wij zijn geen eng of apart clubje, wij zijn je zus, je vader, je buurvrouw of de juf van je kind. Kanker heeft ons iets gebracht wat alles veranderde, maar wat we ook graag delen. We zijn wijzer geworden, bewuster, angstiger en dieper genietend. We werden ouder en jonger tegelijk. We zijn niet bijzonder en we willen dus ook niet zo bekeken of behandeld worden, dat komen we al genoeg tegen. We willen alleen maar een beetje begrip, en meedoen, want kanker; dat doe je samen! Of toch in ieder geval het liefste samen. Misschien wel hier bij mij…

(de foto is de laatste van mij en mam, kerst 2020, zij stierf op 23 februari 2021 aan de gevolgen van kanker en ik mis haar nog iedere dag)

“De buitenlander”

En ineens ben ik dan “de buitenlander.” “De buitenlander” op het platteland (el campo) zelfs, middenin Andalusië,  Spanje.  Hoewel ik voordat ik vertrok aardig op weg was om de taal te leren, ben ik hier de afgelopen maanden eigenlijk te druk geweest om echt te studeren en dus valt het niet altijd mee om in het Spaans te communiceren. Gelukkig gaan mijn “Engels voor gevorderden” (lees: dialect) en zelfs mijn Frans met sprongen vooruit.

Ik moet wat bekennen, ik had daar zo mijn ideeën over; over dat “geklit” bij  elkaar van die “buitenlanders” in een nieuw land. Dat ging mij dus echt niet gebeuren. Niet voor niets zocht en vond ik een huis ver weg van de Nederlandse enclave aan de Costa. Ik zocht het échte Spanje. En oké, in mijn regio zitten aardig wat Britten, die zou ik heus wel eens tegenkomen, maar dat was het dan ook wel. Dacht ik. Want als je verhuisd naar een ander land zit je ineens met 1001 vragen. Over van alles; waar haal ik verf? Hoe laat is de stort open? Waar kun je lekker eten? Wie weet een goede elektricien? En ga zo nog maar even door. Lang leven de facebook groepen “voor engelsprekenden” dus. Want daar kon ik terecht met mijn vragen én met  de overtollige spullen die ik tot mijn verbazing aantrof in het door mij gekochte pand. Inmiddels weet ik dat het in Spanje dood normaal is om van alles achter te laten in je verkochte huis.

Na enkele verkopen stond er een Brits echtpaar op de stoep voor een tafeltje en stoelen. Het was een bloedhete dag, ik had zin in pauze en nodigde ze uit om wat te drinken. We raakten aan de praat over van alles en ik vertelde hen wat het doel van Todos Y Tonya ging worden, en dat de vrachtwagen met mijn spullen onderweg was en woensdag zou aankomen. Ze legden uit waar ze woonden (vlakbij) en we namen afscheid met de belofte elkaar wel weer eens te zien. Een half uur later ging de telefoon: “we komen je woensdag helpen met verhuizen en we nemen ook nog een stel vrienden mee.” En zo stond de daaropvolgende woensdag binnen 3 uur alles binnen in mijn nieuwe huis. En werd er ook nog geholpen met uitpakken en het in elkaar zetten van allerlei meubelen. “Want we hebben dit allemaal een keer meegemaakt en we helpen elkaar gewoon een beetje…” Vier schatten van mensen waarvan ik er twee een half uur had ontmoet en de andere twee zelfs nog nooit eerder gezien had. On-ge-loofe-lijk lief dus!!! Die dag sloot ik de eerste vriendschappen in mijn nieuwe thuisland. Met Britten dus, haha! Die mij verder introduceerden in de “hele society” en vandaaruit ging het balletje rollen. En werd ik “dubbele buitenlander”.

Inmiddels is mijn nieuwe sociale leven met diverse nationaliteiten uitgebreid. Inclusief, gelukkig, een paar hele leuke Nederlanders! En hoewel ik eigenlijk geen heimwee gevoelens heb en niet dood ga van verlangen naar een broodje pindakaas, haring, smeerkaas of superchips (nou ja, de laatste misschien wel een beetje) blijft de liefde voor de taal waarin ik bent opgegroeid blijkbaar onweerstaanbaar. Niets fijner als even Nederlands te spreken met andere “buitenlanders” die dezelfde dagelijkse dingen tegenkomen als ik. Of om even de Nederlandse tv aan te zetten en naar jullie (ja je leest het goed: jullie!) uiterst boeiende weerbericht (grijs, regen, wind en weer grijs) te kijken. 

Ik ben een echte “buitenlander” geworden. En bovendien graag buiten in mijn eigen nieuwe land.

Wereldkankerdag vandaag!!!

Belangrijk want meer dan ooit worden mensen geconfronteerd met kanker. Zelf of in je naaste omgeving, en de nasleep maar vooral ook het effect dat dat op je leven heeft is gigantisch en blijft voor altijd bij je. Ook en misschien zelfs juist, als je geneest.

Voor mij was het de meest donkere periode in mijn leven; hoewel je dat misschien alleen op de laatste foto (met pruik!)ziet. Want ik lach wel, maar dat is de overlevings stand. De, “ik laat me niet kisten” stand. Letterlijk!

En ik ben een vd gelukkigen die overleefde, weer gezond werd. En het veranderde ALLES!

Mijn hele leven ging op z’n kop en ik was stuurloos, zocht naar het waarom, naar een koers, een doel. Dat doel is er gekomen in de vorm van mijn b&b Todos Y Tonya.

Omdat ik wat wilde doen met mijn ervaringen en iets voor lotgenoten wil betekenen, maar ook omdat ik mijn eigen leven meer inhoud wilde geven. Weer gelukkig wilde zijn.De laatste lukt inmiddels uitstekend, de business (want ik moet natuurlijk ook gewoon mijn rekeningen betalen) zit nog in de opstartfase en dat is en blijft nog wel even spannend….

Ik wens jullie allemaal een bijzondere dag vandaag, en sta even stil. En lach! Liefst een echte lach!

Pellet-dagen

In Spanje schijnt altijd de zon. Nou ja bijna altijd dan, want de grijze dagen of dagen met regen zijn op een hand te tellen en ik kan bijna iedere dag genieten van blauwe luchten en inderdaad: de zon. Maar… Het kan hier ondanks de zon ook heel erg godvergeten koud zijn. Echt koud! Vooral s’nachts. Mijn elektrische deken draait overuren en ik heb nog nooit zo vaak mijn autoruiten moeten krabben als sinds ik hier woon. Iedere ochtend zien de velden om mij heen wit van de vorst, wat dan overigens wel weer een prachtig gezicht is.

De huizen in Spanje zijn gebouwd om de zon en warmte buiten te houden, niet zozeer om de warmte binnen te houden, en dus moet je letterlijk van goede huizen komen om de boel op temperatuur te houden. Oftewel om het binnen een beetje behaaglijk te krijgen. (Bovendien zit ik op ruim 700 meter in een landklimaat) Er moet dus hard gestookt worden. Na een lekkende open haard en wat welwillende behulpzame buurmannen die allemaal het probleem wel even dachten op te lossen, of twijfelden aan mijn “fikkie-stook-kunsten” en me dus iedere keer met een zwart plafond achterlieten, had ik er genoeg van. Er moest een oplossing komen! Open haard eruit, Pellet-kachel erin. Zo simpel als het hier staat ging dat natuurlijk niet, want alles kost tijd en zeker hier in Spanje.

Maar na een paar weken stond het “beest” hier te blazen, warme lucht welteverstaan, en was het weer leuk wonen hier op de prairie. Ik heb nog nooit zoiets prachtigs gezien. Wat een heerlijkheid! Maar warmte went, warmte is luxe, en ik houd van luxe. In ieder geval op dit gebied. Dat betekent wel dat je moet werken voor die luxe, het “beest” heeft namelijk veel honger, het heeft voer nodig; in de vorm van pellets. (pellets worden gemaakt van geperst afvalhout en zien eruit als paardenvoer) En mijn “beest” heeft honger als een paard!

Die pellets haal ik bij de Ferreteria, de plaatselijke Karwei/winkel van Sinkel. Er gaat momenteel ongeveer een zak van 15 kilo per dag doorheen. 15 Kilo! Per dag! De heren van de Ferreteria kennen me inmiddels en rollen nog net niet de rode loper uit als ik weer een voorraad kom halen. Leggen de zakken ook nog keurig voor me achterin de auto. Wensen me een ‘Bon Dia’, oftewel een prettige dag. Jaja, prettige dag, maar de pellets moeten ook nog op de plaats van bestemming worden gebracht. 7 x 15 kilo naar binnen dragen; zo’n 50 meter. Geloof mij, je krijgt het vanzelf warm van! Nadeel is dat de rillingen over m’n rug lopen als ik de rekeningen via de mail in mijn verwarmde huis ontvang.

Maar goed, het is eind januari, mijn huis is warm, de zon schijnt, ik zit al regelmatig een uurtje te lezen in het zonnetje  (when in Rome do as the Romans) terwijl binnen “het beest” staat te blazen en te grazen. De lente zit al in de lucht. De eerste amandelbomen bloeien al, lelietjes ploppen tevoorschijn, de prairie word steeds groener en ongetwijfeld denk ik van de zomer met weemoed terug aan mijn “pellet-dagen”.

De columns die op Wendy-online verschijnen

vind je onder

  "partners en media"

27 December 2021,

Het jaar zit er bijna op. En wat voor jaar, veel gebeurd, veel verloren, veel gewonnen. Inmiddels ben ik beetje ingeburgerd hier in Salinas, in Spanje en vooral in mijn nieuwe huis dat steeds meer als thuis voelt. Pappa is hier voor de kerstdagen, mijn grote steun en toeverlaat en "partner in Crime", want dat issie zo langzamerhand wel geworden: klussen, fikkies stoken, op zoek naar een grote hond, feestjes bezoeken en plannen voor de toekomst smeden; we zijn een goed team!

Ik heb wat vriendinnen op bezoek gehad, eerst Nora en Sophia, daarna Bettien en Astrid en samen hebben we de omgeving aardig verkend en ben ik een stuk wijzer en (nog) enthousiaster over de omgeving en heb ik een hoop tips en tricks geleerd. En genoten van die bijzondere en lieve meiden die ik mijn vriendinnen mag noemen!

Inmiddels is het echt "winter" hier in de bergen, soms heel koud, maar bijna iedere dag rond het middaguur een zonnetje en rond de 10-15 graden en blauwe luchten. Hier en daar een dag regen, o.a. met kerst maar das goed voor het stof zullen we maar zeggen. De velden worden weer groen (wintertarwe?) en de olijfbomen en steeneiken blijven groen dus het voelt niet echt als winter, en ik kan niet wachten op de bloemenexplosie van de lente. Wat een prachtig ruig landschap om mij heen! De kachel brand, de kerstboom glinstert, de kaarsjes flikkeren en ik? Ik ben een tevreden mens. Blij en trots op mijn beslissing deze uitdaging aan te durven gaan. En geen moment spijt!

Op naar 2022, op naar een vrolijk en hopelijk druk seizoen, op naar de zomer, op naar de toekomst!

De donkere dagen voor kerst...

Inmiddels zitten we in de aanloop naar kerst. Een vreemde ervaring en toch ook wel een moeilijke. Het was een verdrietig maar ook heel gelukkig jaar waarin zoveel is gebeurd. In februari verloor ik mijn moeder, aan kanker inderdaad, en ik mis haar dagelijks. Met pappa samen hebben we het leven weer opgepakt, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Pappa helpen verhuizen naar zijn nieuwe plek en vervolgens in de auto naar Spanje.

De afgelopen 4 maanden heb ik geklust, opgeruimd, geschilderd, ingericht, de eerste gasten mogen verwelkomen, vrienden en familie op bezoek gehad, een open haard laten slopen en een pelletkachel geïnstalleerd, tuinafval (heel veel) verbrand, de omgeving verkend, (kerst en zeker in Malaga is zooo leuk hier!) en nieuwe vriendschappen gesloten. Als ik het zo op een rijtje schrijf is het eigenlijk onvoorstelbaar wat je kunt doen in een paar maanden en vooral: hoe je leven compleet om kan draaien in die paar maanden. En vooral: wat een verschil kun je maken, en hoe geluk dus (tot op zekere hoogte) maakbaar is.

En gelukkig ben ik: het voelt inmiddels als thuis en spanje is een heerlijk land om in te wonen. Waarom? In de eerste plaats zijn de spanjaarden vriendelijke mensen, behulpzaam, respectvol en meestal ook nog behoorlijk vrolijk. Dat maakt zelfs de moeilijkste situaties (papieren rompslomp) wat aardiger. Expats, voornamelijk Britten hier, helpen elkaar daar waar ze kunnen, en hebben mij volledig opgenomen in hun vriendenkring. Lucky Me! En handig, want met die vriendschappen hoef je de vele "wielen" niet opnieuw uit te vinden.

Daarnaast ben ik bijna iedere dag in verwondering over de schoonheid, de leegte, de rust, de natuur van dit land. Of het nou een ritje naar de supermarkt betreft of een wandeling in het bos boven mijn huis. So far so good, zou je denken, maar ook ik maak me zorgen. Jullie Lock down is natuurlijk het laatste wat we wilden horen, zowel jullie als ik. want er moet natuurlijk wel gewoon een boterham op tafel. Ook hier. Nu dus druk bezig met het verzinnen van andere arrangementen en een beetje zuinig leven. Maar vooral genieten van het leven, van alles wat wel kan en contacten via facetime en messenger.

Mijn vader is hier voor de kerst, we hebben een paar leuke uitnodigingen wat prettig is vanwege de afleiding (het is toch de eerste kerst zonder mam) en we proberen te genieten van iedere dag. Hopelijk word 2022 een beter jaar, voor ons allemaal!

Ik wens jullie vanuit Salinas allemaal een hele fijne kerst voor jezelf en je familie. Jullie horen/lezen mij weer snel! Alle liefs en een dikke kerstkus, Tonya

Hallo Allemaal,

Inmiddels ben ik ruim twee en een halve maand in Spanje. En het begint te wennen. In eerste instantie vooral heel druk geweest met het opknappen van de Finca, wat altijd meer werk is dan je denkt. Maar leuk werk: schilderen, plamuren, meubeltjes maar bijvoorbeeld ook bestek, servies, bedden en zonnebedden (uit) zoeken om dat wat ik uit Nederland had meegenomen te completeren, kortom het inrichten, gezellig en functioneel maken van de B&B. Heerlijk! En ik moet zeggen; trots op het resultaat, hoewel ik nog bijna dagelijks iets aanvul, verschuif of verander.

Het weer werkt nog steeds mee; overdag is het heerlijk in het zonnetje, en vooral de blauwe luchten zorgen voor een vrolijke sfeer. In de ochtenden en avonden is het fris; Salinas ligt op 720 meter hoogte en de heldere avonden vol met sterren zorgen voor een pittige afkoeling. Maar hey; daar kun je op kleden en zijn kachels voor. Over kachels gesproken, ik heb problemen met de open haard. Ik had er een (aanbevolen) schoorsteenveger bij gehaald maar blijkbaar was de beste man niet zo goed als gerecommandeerd werd... Hopelijk lossen we dat zondagochtend op, want die gaan we straks echt wel nodig hebben, hoe gek het ook klinkt!

Ook het overschrijven van de auto ging niet geheel zonder problemen, maar lijkt nu toch te gaan lukken, de escritura (koopovereenkomst) is eindelijk binnen, de verhuurlicentie die overgeschreven word op mijn naam nog steeds niet. Spanje is het land van de papierwinkel, alles moet geregistreerd, EN moet je uitgeprint voor het grijpen hebben liggen. Bezorgers kunnen je zogenaamd niet vinden (ik sta op google maps!) en pakketjes laat je naar de "Tabacco" versturen. Gekkigheid en even wennen dus. Wat niet wennen is; de hartelijkheid van de mensen, op straat in de supermarkt of in de ferreteria (soort van lokale winkel van sinkel/karwei), evenals de nieuwe vriendschappen die ik sluit met (hoofdzakelijk) Britten. Het eerste feestje heb ik al achter de rug en momenteel worden er volop kerstfeestjes gepland! En verder: boodschappen doen, al die verse heerlijk producten! Lekker eten, (diner niet voor 21.00!) en natuurlijk de prachtige natuur!

Inmiddels de eerste gasten ontvangen: Samantha en Melissa met hun twee kinderen Dara en Mander die hier bijna twee weken zijn geweest. (foto) Samantha moest kracht opdoen voor de loodzware beenmerg behandeling die zij momenteel ondergaat. En dat zet je dan meteen weer even met beide voeten op de grond! Wat een geluk ik heb. En heb gehad! Ze hebben het heerlijk gehad, ik krijg regelmatig appjes dat ze mij, opa (mijn vader die ook hier was) en Blix zo missen. Een mooier compliment bestaat niet, denk ik. Ik hoop van harte dat ze redelijk door de behandeling heen komt, EN natuurlijk dat ie aanslaat! Ook Alice en Paul logeerden hier 2 nachten. Paul is fysio/haptonoom en heeft zodoende in zijn werk veel te maken met mensen met kanker. Kijk zo kan het dus ook, en ook dan ben je meer dan welkom hier bij Todos Y Tonya.

En verder? druk bezig met promotie, maar met die nieuwe ontwikkelingen op corona-gebied bij jullie in Nederland gaat dat niet eenvoudig. Hier in Spanje hebben ze een lange en strenge lockdown gehad van de zomer: niet je huis verlaten, gewoon helemaal niet, tenzij voor boodschappen en dan moest je je bonnetje met tijd erop kunnen laten zien aan de Guardia. En reken maar dat er gecontroleerd werd: Guardia en zelfs het leger liep op straat. Als gevolg daarvan gaat het redelijk goed hier: mensen houden afstand en in winkels is een mondkapje verplicht, maar zelfs op straat dragen veel mensen er een. Zodra je zit, in een restaurant of barretje mag ie af. En dus voelt het allemaal heel veilig hier en zijn de besmettingen momenteel heel laag. Andalusie staat zelfs op 'groen"!

Nou ja, so far so good dus, ik begin te wennen aan het spaanse leven, mijn nieuwe thuis, mijn nieuwe rol! Ik kan alleen maar dankjewel zeggen tegen jullie allemaal die dit mede-mogelijk hebben gemaakt. Ik beloof snel wat van me te laten horen, fijn weekend allemaal! Saludos Y un beso, Tonya

20 september 2021

Ik ben nu bijna drie weken in Salinas, Archidona en de B&B begint vorm te krijgen. Alle muren rondom het zwembad zijn afgespoten, opgevuld met beton, in de primer gezet en vervolgens geschilderd. Wat een klus, zeker 200m2 maar het resultaat mag er wezen: hagelwit! Je zou er bijna sneeuwblind van worden, haha! Het zwembad is inmiddels schoon en helder, tuinsets geschilderd, woonkamer en keuken ingericht en al twee kamers zo goed als klaar.

Gewerkt als een paard inderdaad. En, over paarden gesproken, een paar dagen geleden stonden er zomaar twee in het veld aan de voorkant van de finca. Een buurman die ze daar had vastgeknoopt vond dat blijkbaar de normaalste zaak van de wereld, maar hey, zo gaan die dingen hier in Spanje. Met Nora en vorige week met Sem, Dylan en Chanty heb ik ook al een beetje de omgeving verkend, (je moet ze blijven verwennen die hulptroepen) en man, wat is het mooi hier: bergen, prachtig wandelen, ik zie veel fietsers ook trouwens (voor de liefhebbers). Het meer van Iznajar blijft betoverend en de kleine oude plaatsjes zijn de moeite van het bezoeken meer dan waard.

De eerste vrienden heb ik ook al gemaakt, een lief brits echtpaar die me helpen waar ze kunnen en waar ik Blix altijd even mag brengen als ik weg moet. Blix vind het trouwens heerlijk hier, hij geniet ook erg van het zonnetje, mijn kleine vriendje. Gelukkig is er telefoon en videobellen, dus erg alleen heb ik me tot nu toe nog niet gevoeld!

Begin oktober komt mijn vader een paar weken om me te helpen met de meer ingewikkelde klussen, dus daar verheug ik me wel op, en in november staan er ook al wat geplande bezoekjes! Nu nog de officiele opening plannen, want de eerste echte reservering is trouwens ook binnen, Whoehoe!

Tot slot nog een heel groot woord van Dank: aan Jan Buis van Buis slapen Baarn voor het sponsoren van heerlijke matrassen, kussens en beddengoed, en een prachtige buitentafel, een week voor vertrek. Aan Rene Heere, die heeft aangeboden binnenkort professionele foto's te komen maken. Aan Steve en Kay voor het helpen verhuizen samen met Jenny en Alan, en alle verdere hulp en te oppassen van Blix. Aan Darryl Muffet ook voor het helpen met de verhuizing, zwembad-zorg en alle tips en tricks! Jullie begrijpen, het schiet op, maar nog 1000 kleinere klusjes te doen, dus ik ga weer gauw aan de slag, tot snel,

Saludos en nogmaals dank voor jullie steun! liefs, Tonya